Mijn moeder vreesde mijn voortijdige dood. Mijn gezicht was blauw aangelopen, mijn ogen waren weggedraaid en mijn ledematen hingen erbij alsof ik een lappenpop was. Wat was er met dit kind? Had het een extreem lage bloeddruk, een mysterieuze ziekte onder de leden, waren het epileptische aanvallen?
‘Negeren,’ zei de huisarts. ‘Ze wil aandacht.’
Enkele weken later kreeg ik weer zo’n aanval in het huis van mijn oma. Mijn moeder was er ditmaal niet bij. Mijn vader handelde snel toen ik het op een krijsen zette en even later ineenzakte op het Perzisch tapijt, pal voor de voeten van mijn oma. Zij bukte om me op te tillen, maar mijn vader was haar voor. Hij nam me in zijn armen, legde me in de keuken, trok de deur dicht en bleef er voor staan. Als een Duitse herder waakte hij over de plek waar zijn dochter lag te sterven. Hij liet niemand toe, en zeker niet zijn schoonmoeder.
Je leven fantaseren
Het leek me een mooi begin van een autobiografische roman. Daar kon ik dan op doorborduren en verzinnen wat er met mij gebeurde in die keuken van mijn oma. Dat ik op het aanrecht klom om met het gasbrandertje te spelen en nog een keer viel. Nu echt en dat mijn vader zich rot schrok. Door te schrijven en mijn fantasie te laten stromen, kon ik mijn leven een eigen wending geven. Ik had ook een variant waarin ik van mijn vader een gruwelijke boeman maakte, die me daar uren liet liggen op het koude graniet. Terwijl ik dit schreef was het alsof ik van een afstandje naar mezelf keek, als een personage dat ik naar eigen goeddunken kon kneden en vormgeven. Het gaf me een lekker gevoel van lichtheid en ik begreep hoe zinvol het kan zijn om zo in te grijpen in je eigen levensverhaal. Je kunt dingen een plek geven en achter je laten. Dit is nu niet een heel dramatisch voorval -want ik zou heus niet doodgaan-, al vond ik het beeld van een klein kind eenzaam op een koude keukenvloer zo naar.
Blue spell
In werkelijkheid heb ik geen idee wat er is gebeurd, het is van voor de tijd van mijn bewuste herinneringen. Wat was de reden van mijn extreme fysieke reactie?
Breath holding spells, zo ontdekte ik, heet deze reactie. Jonge kinderen houden hun adem in, lopen blauw aan en vallen flauw. Het wordt ook wel de blue spell genoemd. Het schijnt dat één op de twintig kinderen in de leeftijd tussen zes maanden en vijf jaar dit ervaart. Het is zonder gevaar, want het kind gaat automatisch weer ademen. Soms is er een duidelijke aanleiding (pijn) soms niet, maar kan er woede en frustratie aan ten grondslag liggen. Een van mijn tantes zei dat ik van die felle donkere ogen had als pasgeborene. Misschien had ik gewoon te veel temperament. Of, zoals sommigen van mijn yogavrienden zouden zeggen, misschien had ik nog wat ‘verkeerd’ karma uit een vorig leven meegenomen.
White spell
Ruim dertig jaar later hield ik zelf een kleuter in mijn armen die flauwviel. Mijn dochter had het ook, maar dan de ‘white spell’, omdat zij wit wegtrok. Zij viel geregeld flauw, meestal na een heftige pijnsensatie (bij oorontsteking of als ze van de fiets viel). De spell kan namelijk erfelijk zijn. Het is een beetje alsof je je kind ziet sterven, als ze zo slap in je armen hangt.
Gebeurt het vaker, dan herken je de reactie en weet je dat je er alleen maar hoeft te zijn om haar op te vangen. Ik hield haar wel vast. Bij mijn dochter ging het uiteindelijk over. Bij mij is het, volgens mijn ouders althans, na die ‘strijd’ bij mijn oma nooit meer voor gekomen.
Meer blogs ontvangen? Meld je dan aan: http://christeljansen.nl/newsletter/
Recente reacties