Collega-schrijfster, Eva Vriend, begeleidt een schrijfgroep in de gevangenis (PI) in Lelystad. Dit doet ze voor de stichting Blocknotes, een prachtig initiatief van schrijfster Christine Otten, met als doel creatief schrijven in te zetten ‘voor empowerment en talentontwikkeling van mensen in de gevangenis’. Eén keer per jaar mag een schrijfdocent een gastschrijver uitnodigen, dit keer was de eer aan mij. Een workshop intuïtief schrijven waarbij je richt op je ademhaling, associatief te werk gaat en samen met taal gaat spelen en puzzelen.
Op advies van Eva heb ik ter introductie van mezelf eigen werk meegenomen (´Ze willen ook graag weten wat je ermee verdient.´), waaronder een paar jeugdboeken.
Jara en de magische tol (Leopold, 2001) ligt boven op de stapel.
‘Die heb ik gelezen,’ roept D. uit. Hij weet nog precies het detail te benoemen dat tijdens het draaien van de tol de tijd terugging.
Het ontroert me, het boek verscheen toen D. een jaar of tien moet zijn geweest en hij kan zich dergelijke details herinneren.
Ook De strijd om de watertoren (Leopold, 2004) kent hij.
Een jeugdroman waarvoor een plan van een Amsterdamse wethouder aan de basis lag.
Die wethouder wilde destijds luxe bungalows plaatsen in de duinen.
Ik had bedacht dat daar nog een oude man woonde, die niet weg wilde en dat zijn kleindochter en haar vriendje voor hem in de bres sprongen en ontdekten dat er een systeem van corrupte ambtenaren achter zat. Uiteraard overwonnen de kinderen het kwaad met een bezetting van de watertoren (dat een viersterrenrestaurant had moeten worden).
Ik vertel de cursisten dat er een kleine twee jaar later een groot artikel in de Volkskrant verscheen over een projectontwikkelaar die luxe bungalows in precies dat gebied wilde neerzetten. ´Hoe komt een projectontwikkelaar aan de Zandwaaier, een prachtig en vrij toegankelijk terrein midden in de Noord-Hollandse Kennemerduinen? En hoelang kunnen Haarlemse families nog met hun kinderen naar het bezoekerscentrum van het gebied, en naar de lokale sterrenwacht?´ vroeg journalist Merijn Rengers zich begin 2006 af.
‘Als schrijver verzin je de waarheid niet,’ vertel ik de mannen. ‘Die openbaar je.’
‘Precies.’ zegt D. ‘Ik vertel de aanklager mijn waarheid, maar die ziet dat gewoon anders. Zij hebben hun eigen waarheid, maar ik ben echt de enige die precies weet hoe het is gegaan.’
N.B. het Wed en het Bezoekerscentrum in de Kennemerduinen zijn gelukkig nog steeds toegankelijk voor iedereen.
Wil je ook weten wat dat is: intuïtief schrijven? Doe dan een keer mee met de Magische Pen sessies (zie onder de knop ‘Workshops’)
